آفرینش
پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....
با تو رازی دارم !.. اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.
زیر چشمی به خدا می نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا ! دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت : من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....
نه به اندازه عرش ..نه ....نه من به اندازه ی تنهاییت ،
ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
طفلکی بنده غمگین اَدم!..
در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید ،... نازنینم اَدم !
نه به اندازه ی تنهایی من ... نه به اندازه ی عرش...
نه به اندازه ی گلهای بهشت !
که به اندازه یک دانه گندم ،
تو فقط یادم باش !!!!
نازنینم اَدم ....
نبری از یادم ؟؟!!!!..
